Dawno temu... Wattpad

Dawno mnie tu nie było ... Przepraszam ale jakoś przeszłam teraz na wattpada https://www.wattpad.com/user/AlicjaPanek Mam tam świetna opowieść dramionowa jeśli jest ktoś zainteresowany moją twórczością to naprawdę mam tez inne opowieści ... W tym daily bloga na którym opowiadam o prawdziwym życiu A.P. = Love Santie (Daily Blog)
 Zapraszam ... Dramione : Dialog 
I dziękuje za tyle wyświetleń ale co do komentarzy to ból ...

RECENZJA Czy wspomniałam, ze cie kocham ? Estelle Maskame

Pierwsza moja recenzja książkowa. Wiem ze to nie Dramione ale mam nadzje ze i tak sie spodoba! 

Kac emocjonalny to nieodparte uczucie po przeczytaniu tez książki. Tak dużo  się dzieje a ja książkę przeczytałam w jeden dzień. Książka tak pochłonęła mnie i moje uczucia ze pisząc to co mam na myśli myślę  zupełnie o czym innym. To widać po składni tego zdania. 

Wzięłam udział w akcji book tour która bardzo mnie zainteresowała. 1 cześć DIMILY podróżuje po całej Polsce by książkowe blogerki mogły przeczytać tak dobrą książkę i napisać opnie na swoim blogu. 

Książka: przejdźmy do sedna tej recenzji. Każdy fragment opowieści o Eden Munro zaskakuje. Dziewczyna wyjeżdża na wakacje do swojego ojca który zostawił ją i jej matkę na 3 lata. Dobrze wychowana Eden trafia na nowe to towarzystwo jakim są imprezowicze. Najstarszy z 3 przyrodnich braci Tyler Bruce, to zbuntowany imprezowicz o boskiej posturze i niesamowicie zielonych oczach. Czytając książkę zazwyczaj wyobrażam sobie chłopaka głównej bohaterki ale gdyby nie opis myślałabym ze jest nim Jack lub Dean którzy występują w powieści jako przyjaciele. Jednakże Eden zacznie darzyć uczuciem tego kogo nie powinna. Na początku go nienawidząc  potem rozumiejąc czemu jej serce pacha ją w stronę przystojniaka. 

Książka wyprała na mnie niesamowite wrażenie jakim są sekrety rodzinne, niespodziewane zakończenie i cudownie słodkie sceny których nie można pominąć. 

Jednym słowiem cudo. 

Regulamin akcji : http://cyrysia.blogspot.com/2015/10/book-tour-zapisy-dimily-czy-wspominaam_17.html?m=1 

Dziękuje bardzo za organizacje czegoś takiego! 

Książka dotarła do mnie w ramach akcji Book Tour organizowanej przez wydawnictwo Feeria Young i Cyrysię. Dziękuję serdecznie.

Miniaturka 23 - Uśmiech

Smutno mi ze muszę to zrobić. Ale cóż. Dziś jest ten dzień. Koniec z wolnością. Koniec z marzeniami. To ten dzień gdy wszystko sie skończy i zacznie na nowo. To dziś wyjdę za Rona. Nie chce tego. Nigdy nie chciałam. Zdradzał mnie a ja jego. Nigdy sie nie kochaliśmy. Wiec tal naprawdę nie zdradziliśmy. Byliśmy dla siebie jak rodzeństwo  i nic więcej ale dziś to sie zmieni. Wyjdę za niego i będę jego żoną on mnie będzie kochał a ja jego. Tak jak powinno być. Tak sie stanie. Stojąc przed  lustrem widzę kobietę o ślicznych rysach twarzy, w pięknej białej sukni i z bukietem najpiękniejszych  róż  w rękach. Brakuje tylko uśmiechu na twarzy. Ale on zaraz wkradł mi sie na twarz gdy tylko Ginny wieszał do pokoju. 

-Wyglądasz ślicznie Hermionko ! - zapiszczała jak najprawdziwsza druhna powinna.

-Dziękuje - i uśmiech nie zszedł z twarzy. Tak jak powinno być. Gości sie zebrali wszyscy gotowi. Tylko w mojej głowie sie kotłuje. Czemu ja to robię ? Ale zaraz przypominam sobie o przysiędze jaką złożyłam. Wyjdę za niego i nigdy go nie opuszczę tak jak powinna zrobić najprawdziwsza żona. Tylko ze przy tej przesiedzie nie wiedziałam co robię. Przysięgając to umierającej Molly nie wiedziałam co sie stanie puzniej. Ślub. Obiecałam umierającej kobiecie. Ron powiedział ze mnie kocha. Jak go tez. Ale nie tak jak kochałam go. Innego. Przystojniaka. Molly umarła z uśmiechem na twarzy takim samym jak ja idę do ołtarza. Goście patrzą tylko na mnie. Wiem co robić. Uśmiechać sie. Ale ten uśmiech jest sztuczny. Pamietam jąk kochałam innego i tym uczuciem próbuje przez całą drogę do ołtarza obdarzyć Rona. Niestety. Miłość odchodzi gdy ja sie zbliżam. Wreszcie staje przy Ronie i dziękuje za komplement. Nie jestem szczęśliwa ale wiem ze Molly jest a to jest najważniejsze. Ginny, Harry, Molly i Ron to osoby które uszczęśliwie mowić tak. Nikt nie pomyślał o mnie ale to sie nie liczy. Jestem skłonna oddać swoje życie dla nich. Dlatego to robię. Chce żeby byli szczęśliwi. Ronowi dam szczęście w domu, Harry i Ginny bedą zadowoleni ze ślubu a Molly z tego ze jej syn dobrze wybrał. Jednak gdy nadchodzi ten ważny moment. Pytanie. Czy tego chcesz. Ron sie wacha. Tak samo jak ja. Długo i porządnie. Tak czy nie ? Nie kochamy sie. Jesteśmy najlepszymi przyjacolmi i robimy to dla rodziny. Jesteśmy razem. Musmy to zdobić i wtedy z jego ust pada tak. Moja kolej. Pomyślimy. Myślałam o tej chwili całe życie. Chciałam żeby na miejscu Rona stał kto inny. Ten co mnie kocha. Ale Ron to odpowiednia osoba dla mnie. Odpowiednia. Szykuje sie do powiedzenia tego ważnego słowa. I wtedy.... Dzieje sie coś czego nikt sie nie spodziewa. Do kościoła wpadają zakapturzone postacie. Słyszę krzyki, wszyscy wyciągają różdżki. A gdzie ja mam swoją ? Nie wzięłam jej . Została w moim apartamencie. Ron nagle spoważniał wyciągnął broń i zaczął mnie bronić. Bardzo sie zdziwiłam przed kim. Stała tam cała gwardia Voldemorta. Ludzie którzy nie dali żyć Molly. Tyle osób zabili a teraz wyciągnęli  różdżki na nas. We mnie bezbronna i oszołomiła. Wszystko działo sie tak szybko ze nie zauważyłam kiedy ktoś pchnął mnie na bok i biorąc za rękę teleportował. 

Nie wiem kto gdzie ani dlaczego. Nic nie pamietam. Wiem ze miałam coś zrobić ale tego nie zrobiłam. Pamietam tylko Molly. I jej uśmiech. Gdy odchodziła. Nie wiem kim była . Ni wiem co dla mnie znaczyła. Wiem ze jestem w jakimś lochu. Wiem ze mam 23 lata. Wiem ze mam na imię Hermiona. Nazwiska nie pamietam. Nie wiem gdzie  ostatnio byłam  ani dlaczego sie tam bylam ale wiem ze ktoś mnie uratował z jakiej bitwy. Nie wiem kto był. Wiem ze zaraz umrę. Wiem ze sie boje Voldemorta. Wiem ze zaraz mnie zabije ale muszę być silna. Nie wiem dlaczego gram silna. Wiem ze stojąc w sali otoczona ludźmi w czerni wiem ze umrę. Gdy zielone światło trafia we mnie próbuje sie uśmiechnąć tak jak to zrobiła Molly. Tak jak to zrobiła molly. Umieram z uśmiechem molly na twarzy tak jak jej obiecałam. Obiecałam jej uśmiech.  

-/-/-/-/-/-/-2-/-/-/-/-/-/-/-/

Umarła. Nie zdążyłem jej uratować. Chciałem. Próbowałem. 

Jestem draco malfoy i zakochałem sie w szlamie i wrogu. Tak bardzo sie kochaliśmy a ona miała wyjsć za kogoś  kogo nie kocha. Tak samo jak ja. Jestem żonaty. Nie kocham jej. Nidy w życiu nie będę z nią szczęśliwy ale z Hermioną mogłem być. Niestety. Nie udało mi sie jej uratować. Płakałem. Tak jak nie powinnienem pokazywać uczuć, płakałem. 

Nigdy  już nie zobaczę jej uśmiechu. Jej cudownego uśmiechu. Żałuje. Żałuje ze to nie ja przerwałem ślub i powiedziałem nie. Żałuje ze nie wyznałem jej mojej miłości. Żałuje ze nigdy jej nie zadałem pytania czy ona tez mnie kocha. Teraz nawet sie nie dowiem czy mnie kochała. Jestem beznadziejny i żałuje tylu życzy. Jej uśmiech to najwieksza strata. Nigdy już nie będzie mogła prowadzić biblioteki jak to marzyła. Ja marze o niej. Całe życie marże o mojej jedynej prawdziwej miłości. O hermionie i jej uśmiechu. Uśmiechu prawdziwej radości. Wtedy zapominaliśmy o Voldemorcie o wszyskich złych rzeczach. Byliśmy wtedy szczęśliwi. Gdy sie uśmiechnęła cały świat wydawał sie szczęśliwszy. Uśmiech hermiony gdy umierała widzę do dziś. I ten uśmiech  będzie mi towarzyszył całe życie. 

Mam nadzieje  ze sie podoba ! 

Pozdrowienie od Love Santie!!! 

Kocham was wszystkich!!! 

A i jak komuś sie coś nie podoba to proszę zostawcie mnie w spokoju. Pisze bo lubię a ze robię to źle to już moj problem ... 

Miniaturka 22 - autem

Przepraszam za przerwę. Ale zrodził sie mały pomysł. I oto jest. 

Myśle ze dziś jest dzień weny i moze jeszcze coś napiszę

Pozdrawiam Love Santie 

PS : ten kto mnie zna wie ze love santie stała sie częścią mnie i już naprawdę L.S. To ja. 

- malfoy gdze Pędzimy?- zapytała hermiona 

- przed siebie skarbie- powiedział przyspieszając. Jechali ciemna nocą autostrada a draco nie miał zamiaru odpowiadać na pytania.

- draco - Powiedziała hermiona lekko przerażony głosem- jedzesz ciut za szybko ! 

- Hermiona panikujesz! 

- Nie draco! naprawdę zwolnij! Gdzie Jedziemy? - zapytała bardzo poważnie 

- niespodzanka - i przyspieszył 

- zwolnij idooooooaaaaaaaaa- zaczęła krzyczeć hermna bo ich auto nagle zaczęło hamować. Przed nimi znajdował sie tir. Było ciemno i draco nie zdążył zachamować. Wbili sie w tył tira aż po tylnej siedzenia a krew była wszędzie. Straszny koszmar. 2 młodych czarodziei nie dojechała na imprezę zaręczynową. Niestety. Tragiczne wypadki chodzą po ludziach. Draco jechał za szybko. Ciemność nastała tak nagle. 

Obudziła sie z krzykiem. 

- hermiona - zaniepokojony draco pochylał sie nad krzycząca narzeczoną.

- draaa-draco - przełknęła  sline a jej ciałem wzdrygały  dragawki. 

- Hermiono juz dobrze to był tylko zły sen- uspokajał dziewczynę- przyniose ci wody sprobuj się uspokoić 

- draco - zatrzymała go - nigdy wiecej nie jedz tak szybko, proszę - powiedziała załamanym głosem 

- spokojnie kochanie, dobrze wiesz ze nie zdałbym  na prawo jazdy - i uśmiechnął się do przestraszonej dziewczyny - to był tylko koszmar 

⁃ nienawidzę koszmarów.